O książce: 2014 / Boli mnie, gdy patrzę na stare fotografie z dzieciństwa. Bo nie mogę nic zrobić, zupełnie nic, żeby pomóc temu chłopcu z chudymi nogami, który na mnie z nich patrzy. Ale on nie tylko na mnie patrzy, on czegoś ode mnie oczekuje, o coś pyta, bo jego naiwna teraźniejszość stara się przynajmniej jednym okiem spojrzeć w przyszłość, lekko ją otworzyć i coś tam zobaczyć. A teraz jestem jego przyszłością! Ale co mogę mu powiedzieć? I dlatego mam pełne prawo nie kochać swojej przeszłości, bo to ona trzyma go, tego chłopca, zamkniętego w zamknięciu i nie mogę go stamtąd wydostać. Czy wiesz, co mam na myśli? Nie ma nic bardziej głupiego i cynicznego niż zalecenie, aby pamiętać „coś dobrego i przyjemnego” ze swojej przeszłości. Pamiętajcie, coś takiego prawdopodobnie się wydarzyło, mówią w takich przypadkach, że na pewno się wydarzyło! Niech tak będzie, niech tak będzie... Czy naprawdę o to chodzi? Nie mogę wybaczyć mojej przeszłości, że nigdy nie pozwoli mi zobaczyć tego chłopca ze starych fotografii z dzieciństwa z martwym zającem w ramionach. A co mnie teraz obchodzi niektóre z moich przeszłych „chwili szczęścia”. Czy to naprawdę chodzi o mnie??? Widzisz, ile już powiedziałem Ci niepotrzebnych i emocjonalnych rzeczy, a nadal nie otworzyłem Twojego listu…